Engels, autisme én dyslexie – en tóch
Er was Engels in het spel, autisme en dyslexie. Toch hielp Nele Verboven haar zoon Lode een vlotte lezer worden. Hun opmerkelijke Alfabetcode-verhaal in vier mails van Nele en een paar woorden van mij.
De eerste kwam in april 2015. Hij ging zo.
“Onze oudste zoon, Lode, is net zeven. Zijn IQ is bovengemiddeld maar hij heeft het erg moeilijk met sociale interactie en is overgevoelig voor allerlei prikkels. Hij zit in een klasje van 12 kinderen met autisme. We wonen in Sydney, dus het onderwijs is in het Engels. Thuis doen we alles in het Nederlands. Lode spreekt beide talen erg goed. Maar nu moet hij leren lezen en schrijven in het Engels en dat gaat erg moeizaam.
Sinds een aantal weken ben ik intensief bezig met Lode en oefenen we elke dag zijn verplichte sight words en we proberen een stuk uit een boekje voor nieuwe lezers. Het valt me op hoe hij bij het lezen de klanken juist zegt maar ze dan fout verbindt: /m-a-p/ wordt pam, /b-a-ck/ wordt lack of iets wat er nog minder op lijkt, lick. Daarnaast blijft hij worstelen met het verschil tussen b en d of m en w. Uit een gesprek met de leerkrachten kwam de suggestie dat Lode dyslectisch is.”
Of Lode met de Alfabetcode te helpen zou zijn.
Natuurlijk wel, dacht ik, al leek het me geen goed idee om hem tegelijk Engels en Nederlands te leren lezen en schrijven. Daarom stelde ik een omweg voor: eerst in Dwaalspoor dyslexie het deel Alles wat u moet weten doornemen, vervolgens Lode Engels leren schrijven en lezen met de PhonoGraphix-methode die voor de Alfabetcode model heeft gestaan, en ten slotte, zodra hij op school op het goede spoor zit, met het deel Alles wat u moet doen – met de Alfabetcode dus – zijn Nederlands aanpakken.
In september 2015 dit bericht.
“Toen ik voor het eerst mailde, kende Lode 20 sight words en had hij echt geen zin of motivatie meer om te leren lezen. Nu, vijf maanden later, leest hij graag en vlot op zijn leeftijdsniveau. Van zijn dyslexie is niet zo veel meer te merken. Hij kopieert nu zelfs fragmenten uit boeken die hij interessant vindt. Een totale ommekeer dus, waardoor naar school gaan veel minder stresserend is geworden. Binnenkort gaan we ook in het Nederlands aan de slag en daar kijken we allebei naar uit.”
Weer een paar maanden later, begin februari 2016:
“Lode is na drie jaar buitengewoon onderwijs vorige week naar het reguliere onderwijs overgestapt. Hier begint het nieuwe schooljaar namelijk eind januari. Hij zit nu in Year 2 in Harbord Public School. We vinden het heel spannend en het is eigenlijk alleen maar kunnen doorgaan omdat hij nu kan (en wil) lezen. Hij heeft heel hard gewerkt het laatste jaar en is nu ook echt gemotiveerd om te leren. Ondertussen zijn we ook Nederlands aan het lezen. Als dit lukt, zal zijn hele leven zo anders lopen: hij kan nu ‘gewoon’ lezen en er is een nieuwe wereld voor hem opengegaan.”
Juli 2016, voorlopig de laatste mail.
“Lode had afgelopen week zijn eerste halfjaarlijkse rapport in het ‘gewone’ onderwijs: voor alles een C (voldoende) en een B voor muziek, arts en geometrie (!!??). Euforie hier! Ik zou het zelf niet geloofd hebben, hoor, dat Lode zou leren lezen en schrijven en vooral, dat hij het zo leuk vindt nu. Hij leest nu boeken van Roald Dahl en schrijft zelf verhaaltjes.”
Lode heeft autisme en volgens zijn oude school ook dyslexie. En toch heeft zijn moeder hem in negen maanden tijd Engels én Nederlands leren lezen: met de simpele Alfabetcode-ingrediënten voor goed leesonderwijs. Hij leest graag, schrijft zelf, gaat graag naar school en toont er zijn mama de zonnebloemen die hem die dag blij hebben gemaakt. Applaus voor Nele en Lode.
Maar: als het hén gelukt is, waarom zou het ú dan niet lukken?