Waar gebeurŧd!

Mijn brood verdien ik niet met Alfabetcode, maar met lesgeven. Wie aan de Universiteit Hasselt studeert, zou wel eens Academisch Nederlands van me kunnen krijgen. Dat is – simpel gesteld – een cursus schrijfvaardigheid.

De eerste les van het nieuwe semester ging over correct schrijven: waarop je vooral moet letten en waarom dat ertoe doet. Na de les komen drie studenten een beetje bedremmeld bij me staan met een vraag op hun gezicht. Ze durven het bijna niet te zeggen, maar in taal zijn ze ‘nooit goed’ geweest, ze hebben het moeilijk met werkwoorden. ‘Vooral met t of d aan het eind in de verleden tijd’, zeggen ze.

‘Het is toch meestal t, niet?’, probeert een van hen.

Ik leg kort uit dat het geen loterij is, dat je de t en de d kunt voorspellen. Kijk maar: dansen – danste, met t – gedanst, ook met t. En: spelen – speelde, met d – gespeeld, ook met d.

Verbaasde gezichten. ‘Echt? Klopt dat altijd?’

Volgens de Amerikaanse neuropsycholoog en leesexpert Reid Lyon zijn bijna alle zwakke lezers (en spellers) instructional casualties, onderwijsslachtoffers: ze zijn what we call NBT: Never Been Taught. NGO, zou je kunnen zeggen: Nooit Goed Onderwezen. Die drie studenten die me aanspraken na die eerste les, bewijzen niet dat Lyon gelijk heeft. Maar zijn punt illustreren, doen ze wel.